بسم الله الرحمن الرحیم

عهدهایی که می شکنند...

این چند روز خیلی چیزها پیش آمده بود که می بایست در موردشان می نوشتم ، تا شاید اینطوری بار سنگین دغدغه ها را کمتر کنم. اما نشد. یعنی نه حوصله اش آمد و نه وقتش و نه ....

اما امشب مجبور شدم که بنویسم...برای اینکه به خودم چیزهایی را یادآوری کنم.

ما آدمها محتاجیم به این. یادآوری را می گویم.

برای همین است که انسانها کلاً دوست دارند چیزهایی را به عنوان یادگاری از بعضیها یا از بعضی چیزها داشته باشند.

*********

شما که نمی دانید ، جنوب که بودم با خودم وعده ها کرده بودم. راستش خیلی شرمنده بودم. اصلاً خجالتم می آمد روی خاکهای شلمچه و طلائیه و فکه راه بروم. برای همین بود که با خودم عهد بستم.لابد می خواستم کمتر شرمنده باشم!

عهد کردم با شهدا که آدم شوم.

خیلی سخت است که آدم بدختی مثل خودت را به جایی مثل آنجا دعوت کنند و تو انگار نه انگار.باید کاری کنی.باید عزمت را جزم کنی و تعهد بدهی! قول بدهی بهشان که دیگر گذشته را تکرار نکنی...اینطوری لااقل احساس بهتری داری.

*********

هنوز دو هفته نگذشته ، که تو احساس میکنی دیگر آن حال دو هفته قبل را نداری ، و این یعنی تو ، زده ای زیر قولت! به همین راحتی.

می دانستی که اینطوری می شود. بار اولت که نیست. اوه ه ه  چه عهدها که نشکستی و چه وعده ها که خلف آن کردی.

اصلاً به خاطر همین بود که علی رغم میل شدیدت ، از خاک آنجا چیزی برنداشتی بیاوری. همانجا هم با خودت گفتی این خاکها را بردارم تا هر وقت دچار غفلت شدی ، با بوئیدن آن بیدار شوی از مستی دنیا!

اما تجربه های گذشته ات به تو می گفت بهتر است قداست و حرمت این خاکها را با پیمان شکنیهایی که عادتت شده از بین نبری!

*********

اما امشب وقتی صدای حاج مهدی سلحشور  را شنیدم دلم شکست و زدم زیر گریه! همان نوحه ای که اولش این است « تا مشکتو تو آب زدی     موجای دریا شد آروم ... ».

دوستانی که در اردو بودند لابد یادشان هست این نوحه را ، که چندباری داخل اتوبوس پخش شد.

راستش اولین باری بود که این سبک را می شنیدم و نمی دانم چرا همانجا مجذوبش شدم.

بعد از اردو چند جایی گشتم تا اینکه بالاخره امشب سی دی مربوطه را یافتم و گوش دادم و همین شد یادآوری من از عهد وپیمانهایی که با شهدا بسته بودم!

این نوای دلنشین را اول بار در آنجا شنیده بودم و حالا هر وقت که به آن گوش میکنم یادم می آید از شلمچه و فکه و از عهدهایی که بسته بودم. عهدهایی که حالا دیگر شکسته شده اند ... و من نمی دانم چه باید بکنم....

شهدا شرمنده ایم... برای همیشه ... و به خاطر همه چیز.........

بسم الله الرحمن الرحیم

به مناسبت بازگشت از اردوی از بلاگ تا پلاک که افتخار حضور داشتیم.

       *********

همه چیز واقعیت داشت!

خیلی دور تر از اینجا جایی هست که، نمی دانم چرا ، ولی مردم می روند به تماشای یک بیابان خاک. آن هم درست زمانی که قرار است بهار بیاید!

اما اینجا ، همه یک ماه مانده به بهار ،‌آماده می شوند تا بلکه آن چند روز اول سال بهشان خیلی خوش بگذرد. به خاطر همین هم- لابد- می روند بازار و پاساژها پر می شود از چشمان گرسنه و قلبهای در حسرت مانده.و ملت می افتند به صرافت اینکه بروند یک جای خوش آب و هوا و لباس ها شان نو باشد و مد روز ، تا کور کند چشم همگان را!!

اما آنجا – گفتم که – یک عده آدم عجیب و غریب می روند و می نشینند روی خاکها و عمداً با پاهایی برهنه روی رمل ها قدم می زنند.

که چه ؟

فقط برای اینکه خاکی شوند!

این را یکی از همانهایی که همیشه تحویل سال نو می رفت آنجا برایم گفت.

او خیلی چیزهای دیگر هم گفت اما نمی دانم چرا من ، ذهنم ، فقط مشغول همین یک چیز است.

واقعیتش هم ، سخت است فهمیدن اینکه چرا بعضی ها زیر آن آفتاب داغ زانو می زنند روی خاک و چشم می دوزند به افق ... یا اینکه سر می گذارند بر خاک و شاید هم خاک بر سر!

سرّش را نه من می فهمم و نه تو . تنها کسی که آنجا رفته و برگشته پاسخ همه اینها را می داند. این را وقتی دانستم که دیدم بار اول هر که می رود آنجا بهت زده و حیران بر می گردد . یا مثلاً می گوید : عجب خاکی دارد شلمچه!

راستش را بخواهید تا قبل از این – یعنی قبل از 25 اسفند 85- خیلی چیزها در مورد آنجا خوانده بودم و اینقدر از آنجا شنیده بودم که دیگر آب شده بود دلم و اصلاً همین هم باعث شد که مشتاق شوم برای دیدن آنجا.

*****

شلمچه جای عجیبی است و طلائیه عجیب تر و فکه از همه شگفت آور تر است.

فرق اینجا با مشهد یا کربلا آن است که اینجا نه بارگاهی هست و نه درگاهی. اصلاً نمی دانی برای ادای احترام باید به کدام سمت دست به سینه بگذاری و خم شوی....و خدا می داند همین تفاوت چگونه می تواند تو را دیوانه کند.

اینکه بدانی زیر قدمهایت ، گوشت و استخوان فرزندان زهرا با خاک عجین شده است و تو آمده ای اینجا تا دست به دامان همینها شوی!

اینکه در نظر چشم ظاهر بین اینجا چیزی نیست جز بیابانی خشک و بی آب و علف و در عین حال اگر غلبه کنی بر غفلت ، اینجا محل نزول ملائک و بندگان صالح خداست.. و امان از غفلت!

شنیده بودم خاک اینجا آدم را دیوانه می کند اما نه اینقدر!

فکه گویا آخر دنیاست. باید آنقدر بروی و بروی تا برسی به آن.

فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی!

وقتی چشمت به این آیه می افتد که بالای سردر ورودی نوشته شده ، بغض می کنی و بی اختیار اشکت سرازیر می شود.

دور تا دور محیط ، باندهایی قوی را زیر گونی ها پنهان کرده اند و از آنها صدای تیر و خمپاره به گوشت می رسد. ولی ناگهان صدایی محزون تو را میخکوب می کند. آری این نغمه از آن محبوب توست:

ای شهید! ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود برنشسته ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش.

دیگر طاقت نمیاوری. جمله های زیبایی که از حنجره سید مرتضی به گوشت می خورد تو را به نهایت جنون می رساند. خدایا اینجا دیگر کجاست؟!

حالا دیگر باور می کنم اینجا قطعه ای از بهشت است. اینجا جای عجیبی است . باید بیایی و ببینی تا حرفم را باور کنی.

شنیده بودم خاک اینجا آدم را دیوانه می کند اما دیگر نه اینقدر!!

-----------------------------------------

 عکس های اردو-

 وبلاگ دفتر توسعه وبلاگ دینی- مجری اردو -