ممنون. عارضم به خدمتتون که بنده هم قبول دارم اميد دادن چيز خوبي است حتي در سخت ترين شرايط.منتها شما نبايد فکر کنيد که من دارم ياس و نااميدي رو ترويج مي کنم. نه . اتفاقاً بنده برعکس اون رو مي بينم. حالا انشاءالله راجع به اين موضوع بعداً حرف مي زنم. ولي سوال من اينه : آيا ما قبول داريم ظهور حضرت حجت عليه السلام عين اميدواري و خوشبختيه يا نه؟ خب اگه اينطور هستش پس انتظار براي ظهور يعني اميدواري به فردا. منتها اين وسط مشکلاتي وجود داره. ما هنوز تکليفمون با خيلي چيزا مشخص نيست. اگه شما يه مرور به آراء و نظريات علماي دين در عصر حاضر و گذشته بکنيد متوجه ميشيد که اکثريت معتقدند ظهور منجي وقتي رخ ميدهد که مردم عالم تشنه منجي باشند و اميدشون رو از دولتها و حکومتها و مصلحان و مکاتب مختلف از دست بدن. خب آيا اين مردم عالم ماها رو هم شامل ميشه يا نه. ما هم وقتي از وضعيت موجود خسته شديم ( يعني اون معرفت رو پيدا کرديم که چقدر زندگي مزخرف و بيخودي داريم و در چه عالم پر از رنج و مهنتي به سر مي بريم ) اونقت است که مضطر ميشيم و به معناي واقعي کلمه محتاج ظهور دولت موعود. ..حرف زياد است ..بعداً انشاءالله....