بسم الله الرحمن الرحیم

سیاست بازی و شهیدان کانون رهپویان وصال شیراز

دنبال بهانه میگردم... تا اینکه " بخش ویژه " بیست و سی بهانه ام را جور میکند. با خوشبینانه ترین نگاه می توان قضیه را یک بی خبری ساده دانست ، ولی هرچه باشد ما گوشهایمان مخملی نیست که باورمان شود همه چیز به همین سادگی است.

آنجایی که خبرنگار از ماجرای تغییرات کابینه می پرسد و آقای سخنگو آنرا دروغ سیزده می نامد و در عین حال ، چند روز بعد ، این تغییرات به وقوع می پیوندد!

انگار ماجرای «دروغگویی حاکمان» روند رو به رشدی پیدا کرده است. گویا به موازات پیشرفت   مسئولان ما در استفاده از تکنیکهای روانی و عملیات نرم و جنگ سرد  ، دروغگویی بخش جدایی ناپذیر سیاستمداران شده است . حالا هرطوری که بخواهند تفسیرش کنند، ولی پرواضح است که بعضیها انگار در مقام حافظان نظام ، هر خطایی را جایز می دانند چونکه « حفظ نظام واجبترین واجبات» است!

شاید بتوان از یکی دو مورد گذشت ، ولی وقتی نمونه چنین رفتارهایی را بارها و بارها می شود دید آنوقت است که دیگر نمی توانی دلت را خوش کنی به اینکه آقایان خیلی دلشان برای نظام می سوزد و از همین رو هر گندی را لاپوشانی می کنند ، تا به خیالشان خطری متوجه نظام نشود! جل الخالق از این همه هوش و ذکاوت. که البته می دانیم همه اش به خاطر حفظ موقعیت و جایگاه «خود» است و لاغیر.

**************

حادثه تلخ و جانگداز و غم افزایی است، انفجار بمب در حسینیه سید الشهداء کانون رهپویان وصال شیراز و شهادت جمع زیادی از دوستداران و عاشقان اهل بیت و مدافعان حریم ولایت.

از خدا می خواهیم تا با صبری عطا شده از دریای بیکران لطف و رحمتش ، شفا بخش دلهای خونبار و شکسته ی خانواده های شهدا و مصدومین این واقعه دردناک باشد.

حالم شده درست مانند پنجم محرم 1383. آنوقتی که خبر آوردند مسجد ارگ در آتش سوخته و عزادارن حسینی در هنگامه ی اقامه نماز در وقت فضیلت به آسمان عروج کردند. آن روزها خیلی برایم دیوانه کننده بود. نمی دانید چه حس عجیبی به آدم دست می دهد وقتی جایی که همیشه دوستش داشتی و البته خیلی عادی در کنارش زندگی می کردی ، محمل عروج دوستانی که همیشه از دیدنشان و از بودن در کنارشان لذت می بردی شود و به این ترتیب نالایقی و بیچارگی ات بیشتر به چشم بیاید.

حالا داستان دوباره تکرار شده. از وقتی که کانون رهپویان را شناخته ام ، احساس کردم که محفل دلچسب و دلپذیری است با آدمهایی دلپذیرتر. اگر چه همه اش از دور و در این دنیای مجازی بوده ولی با این حال احساس برادری و اخوت این چیزها سرش نمیشود.

از وقتی خبر این وقعه دردناک را شنیده ام دوباره غصه های همیشگی به سراغم آمده. بی لیاقتی ، غفلت ، عادت به روزمرگی ، گناه و معصیت ، ندیدن راه های رسیدن به خدا و هزاران هزار درد بی درمان دیگر.

ما را رها کنید در این درد بی شمار...

« پیام تسلیت رهبر معظم انقلاب در پی حادثه جانگداز در کانون رهپویان وصال شیراز

 بسم الله الرحمن الرحیم

حادثه غم انگیز و تاسف بار در کانون رهپویان وصال که به پرواز شهادت گونه جمعی از آن شیفتگان وصال دوست و زخمی شدن جمع بیشتری انجامید اینجانب را مصیبت زده کرد.تسلای من به عزاداران این حادثه تلخ و نیز به آسیب دیدگان وعده پاداش الهی به صابران است که فرمود: اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه.از خداوند متعال صبر و سکینه برای دل های مصیبت دیده، و رحمت و غفران برای عزیزان درگذشته، و شفای عاجل برای مجروحان مسئلت می کنم و از مسئولان می خواهم که وظایف خود در پیگیری این حادثه را با اتقان و سرعت لازم انجام دهند.

والسلام علی عبادالله الصالحین

سیدعلی خامنه ای

26 / فروردین / 1387 »

---------------

پی نوشت:

1- تاکید مقام معظم رهبری بر کلمه «شهادت» و نیز استفاده از  عبارت « کانون رهپویان وصال » به جای آنکه مثل سایر رسانه ها به خصوص تلویزیون که فقط می گفتند «حسینیه ای در شیراز» خیلی قابل تامل و معناداره. اگر کسی در این دو روز اخبار رو از خبرگزاری ها و سایتها دنبال کرده باشه میتونه بفهمه که من چی میگم. تقریباً همه سایتها از اینکه کلمه شهادت رو بیارن ابا داشتند.

2- بحث راجع به حواشی این اتفاق دردناک و نامردی ها و حسادتها و جنایتهایی که رخ داده باشد برای بعد. فعلاً آقایان مسئول در حال بررسی اند تا چگونه دروغی ببافند که هم ملت باروشان بیاید و هم آنطرفی ها بامبول درنیاورند! دستتان درد نکند که اینقدر نظام را حفظ می کنید!

3- راستی این لطیفه را هم محض رضای خدا بخوانید: