فکرش رو بکن . اینکه اونا دیگه چه آدمایی بودن . اینقدر اوضاع بی ریخت شده بود که امامشون بالای منبر نفرینشون می کرد. جایی اومده که امیرالمؤمنین علی علیه السلام خطاب به مردم کوفه میگه «خدا من رو از شماها بگیره»!!!!!

خیلیه ها . تصورش رو بکن . همینقدر کافیه که فکر کنید حضرت آقا ( آیه الله خامنه ای ) یک همچین حرفی رو به ماها بزنه! اصلاً باور این همه پستی و بی رگی برامون سخته.

می گفت امام صادق چهار هزار شاگرد و به اصطلاح پا منبری داشت. چهار هزار نفر که صبح به صبح مقید بودند در جلسات امام شرکت کنند. حالا همین امام صادق ، وقتی مورد اعتراض واقع میشه که : بابا چرا قیام نمی کنید؟ میدونید چی فرموده. لابد شنیدید:با چه کسی قیام کنم؟ من اگه چهل عدد یار دور و برم بود ، که حتماً قیام می کردم!!

حالا انگار هزار و چهارصد سال گذشته تا شیعه به این نتیجه رسیده که باید برای برپایی دین ، برپایی اسلام ، برپایی امامت و برپایی عدالت ، از جان و آبرو و مال و عیال و فرزند بگذره . اینکه انقلاب کنه و حکومت طواغیت رو تحمل نکنه. اینکه هشت سال با جون و دل از حریم اسلام دفاع بکنه. هزار و چهارصد سال زمان لازم بود تا مسلمانان عالم از افغانستان و پاکستان گرفته تا فلسطین و لبنان ، به این باور برسند که برای حفظ دین خدا باید از همه چیز بگذرند. این احساس فداکاری برای دین خدا به این راحتی ها بوجود نیومده.

حالا میشه تصور کرد که چرا لازم بوده تا امام زمان هزار و چهارصد سال – کمتر یا بیشتر – از چشمان ظاهر بین ما پنهان بمونه و در پس پرده غیبت منتظر ظهور. غیبتی که به امر خدا لازم بوده تا بفهمیم چه می کنیم و چه باید بکنیم.

می گفت در تاریخ بشریت مصائب بزرگی اتفاق افتاده. شاید ایوب پیامبر مشهور ترین انسان مصیبت زده ی تاریخه. و شاید هم زینب علیها سلام بزرگترین مصیبت ها رو دیده و تحمل کرده. اما هیچ کس به اندازه امام زمان مصیبت دیده و مصیبت زده تر نیست . هیچ کس.

امامی که هزار و چهار صد سال درد بی دینی و بی ایمانی ملت ها رو به دوش کشیده. امامی که هر سال حقیقتاً مصائبی که بر معصومین قبل از خودش رفته رو درک میکنه. نه اینکه مثل ما فاطمیه و محرم رو سالگرد بگیره. اون حقیقتاً داغ شهادت فاطمه علیها سلام رو هر سال درک میکنه و هر بار که محرم و عاشورا از راه می رسه مصیبت عظمای شهادت اباعبدالله رو با تمام وجود لمس میکنه و در عین حال باید منتظر بمونه.

با این حساب بزرگترین دعا و بزرگترین آرزو و بزرگترین حاجت اون حضرت میدونید چیه؟ ظهور!

یعنی خلاص شدن از بار سنگین مصایب. یعنی فرج!. انگار کن که اون بیشتر از همه ی مردم عالم مشتاق به ظهوره . یعنی بزرگترین دعای حضرت توی این سحرهای ماه رمضان و شبهای قدر همین بوده که زودتر امر ظهور محقق بشه.

حالا تصور کن که چقدر این حرف امام زمانت دردناکه: